Op deze dag, waarop lieve Leida, LL, zoals zij zo vaak haar berichten ondertekende, 67 jaar geleden werd geboren, en bij dit uitzicht op haar foto vanuit de super de luxe  draaistoel met aanpasbare voetensteun, die lief en ik nog niet eens zo lang voor haar overlijden aanschaften ergens op de meubelboulevard in Groningen, vraag ik me af: ‘wat doe ik hier nog, wat maakt voor mij, zonder mijn hart, nog het leven waard geleefd te worden?

De eerste twee, drie jaren na liefs overgang leefde ik in een roes, nee, niet een roes, eerder een gevangenschap, in een kramp van ‘het hoeft niet meer voor mij’, maar ook een kramp, van waaruit ik mezelf niet zomaar kon bevrijden. Noch door mijn eigen wil, noch door mijn zelfopgelegde dwingende en eisende gedachten.

Er is iets toe gevallen sindsdien en het is niet mijn stijl om dat in christelijke termen weer te geven, noch in de terminologie van een vrijdenker. Evenmin wil ik door ontoereikende woordkeuze het iets-isme promoten. Iets ‘dwingt’ mij sindsdien eerlijk kleur te bekennen.

Voor onze verstandelijk beperkte lieve zoon, die bovendien nog, in wat tegenwoordig heet, een stoornis in het autistische spectrum heeft, is het duidelijk: Mama Leida is in de hemel, daarboven in de lucht. Voor mij, en voor velen met mij, gaat het intellect dan steigeren. Wel besef ik dat mijn verstand, mijn denkende ik, beperkt is, een grens heeft. In Christelijke verwoording is dat ‘tot hier toe heeft de Here ons geholpen’.

Volgende vraag is dan: Noem ik mijzelf een Christen? Nee, zover wil ik niet gaan, ondanks het feit dat wij allen hier doordesemd zijn van het christendom. Ik heb veel geleerd van het denken van Simone Weil. Zij zag zichzelf op de drempel staan en wilde zich niet verbinden met een instituut, in dit geval de RK-kerk.

Maar, nogmaals de vraag naar de mens die ergens bij wil horen, of die iemand wil zijn:  waar sta ik dan, als ik me niet verbind met een vereniging van achterblijvers, van degenen die voort moeten na het overgaan van een geliefde?

De muziek heeft eenvoudige antwoorden hierop: ‘All you need is love and understanding’ -Roger Glover, ‘All you need is love’ -Beatles … Maar in precies dat ‘love’ schuilt het probleem. Wat weten wij ervan? Het enige dat ik weet is dat wanneer iemand waarmee je op de een of andere manier een relatie had, en die relatie word je afgenomen, door de dood of anderszins, dat dat een diepe wond slaat.

Voor ons achterblijvers is dit duidelijk, maar ik kan niets met de dood, het dood zijn. Met het sterven kan ik wel iets, ik kan iemand op zijn sterfbed bijstaan. Maar met de dood van een geliefde kan ik niets, mijn denken blokkeert hier, het heeft er het gereedschap niet voor. Voor mij geldt dan maar één verzoek, één gebed: ‘laat me denken wat ik wil, laat me geloven wat ik wil, maar schrijf me niet voor hoe of wat ik moet geloven of denken. Leer me liever hoe ik zelf kan geloven, zelf kan denken, als zoiets al mogelijk is.

Uiteindelijk zijn we allemaal alleen, maar toch, paradoxaal, samen alleen.